Imagine o Harrym

Pamiętacie obiecałam wam dawno temu, że wstawię imagine o Harrym. Ale cały czas zapominałam, albo chciałam zapominać :P
Wiecie boję się waszej reakcji..nie wiem czy was się spodoba.. 
W komentarzach piszcie co o nim sądzicie.. Jeśli wam się spodoba to może napisze jeszcze jakiś.. ;)
Całkiem bym zapomniała.. Gdy będziecie to czytać włączcie sobie jakąś nastrojowa muzyczkę..
No to miłego czytania ..

Właśnie pakowałam walizkę, gdy do pokoju weszła mama.

- Skarbie, wiesz że nie chce byś leciała do Londynu ?

- Tak mamo wiem, ale jestem już pełnoletnia, a poza tym będę mieszkać z ciocią.

- Rozumiem, ale mimo to martwię się o ciebie.

- Nie ma powodów. Możesz być spokojna, będę dzwonić codziennie.

- No dobrze. Jesteś już gotowa? Tata czeka na podjeździe.

- Tak. Już schodzę .

Zeszłam na dół, pożegnałam się z mamą i poszłam z walizkami do samochodu. To miały być moje wakacje marzeń. Jechałam do cioci Magdy do Londynu. Zawsze o tym marzyłam. Chciałam odpocząć od rzeczywistości, stać się niezależną od rodziców. Nabrać pewności siebie. A ciocia jest bardzo młodzieżowa i wie, ze czasami po prostu potrzebuję spokoju.

Po 30 minutach byłam już na lotnisku. Wsiadłam do samolotu i zapięłam się pasami. Szczerze powiedziawszy strasznie się denerwowałam. Nigdy nie leciałam samolotem, to był mój pierwszy raz. Gdy wystartowaliśmy trochę się odprężyłam i zasnęłam. Obudził mnie jakiś straszy  pan i powiedział, że za chwilkę lądujemy . Już nie mogłam się doczekać kiedy zobaczę ciocię..byłam bardzo podekscytowana. Na lotnisku szybko odnalazłam ją w tłumie. Wyróżnia się wśród innych. Ma ciemną karnacje i jest dość wysoka. Lubi mocny makijaż w przeciwieństwie do mnie.

Z lotniska do mieszkania jechałyśmy 15 minut. Opowiadałam cioci co u mnie w szkole i takie tam.

W domu  zjadłyśmy obiad , a potem poszłyśmy na spacer. Doszłyśmy do wniosku, że będę mówić cioci po imieniu. ( uważa że nie jest jeszcze tak stara :P )No więc Magda pokazała mi okolice i powiem, że jest przepiękna. Najbardziej spodobał mi się park i z pewnością będę tu przychodzić dość często.

Wieczorem przed snem otworzyłam mój pamiętnik. Prowadziłam go przez  dwa lata. Akurat otworzyłam na stronie o moim byłym chłopaku. Miał na imię Marcin. Byliśmy ze sobą ponad rok. Bardzo mi na nim zależało. Ale jakiś miesiąc temu zostawił mnie dla innej. Nie mogłam się pozbierać. Nie mogłam uwierzyć w to co zrobił. Tak dużo nas łączyło, a on to wszystko zepsuł. Do teraz nie mogę przestać o nimi myśleć. Był dla mnie praktycznie wszystkim. Nawet się nie spostrzegłam, gdy powieki mi się zamknęły i zasnęłam.

Rano obudziłam się o dziewiątej. Zjadłam śniadanie i poszłam się wykąpać. Na stole w kuchni leżała karteczka od Magdy ‘ Jestem w pracy ‘ . Świeciło słońce wiec postanowiłam pójść się przejść. Skierowałam się w stronę parku i usiadłam na ławce. Wyciągnęłam książkę i zaczęłam czytać. Po chwili wskoczył mi na kolana jakiś pies. Był taki słodki. Najwidoczniej się zgubił – pomyślałam. Zaczęłam więc chodzić po parku i miałam nadzieję, że może uda mi się poszukać właściciela. Niestety, szczęście mi nie dopisało. Postanowiłam więc pójść do sklepu po coś do jedzenia i nakarmić psa.  Gdy dawałam mu jeść  pewniej chwili zauważyłam, ze ktoś do mnie podszedł. Podniosłam głowę i zobaczyłam chłopaka. Wydawał się bardzo miły i w dodatku nie powiem, ale był przystojny.

 - Cześć. Jestem Harry. Widzę, że znalazłaś mojego pieska?

- Yy. Cześć, Monika. Właściwie to sam na mnie wskoczył .

- Tak. Często robi mi takie psikusy. Potem muszę go szukać praktycznie cały dzień.

- No więc oddaje zgubę. Jest bardzo słodki.. Jak się wabi ?

- Rocki.

- Ładniee ..

- Tak sobie myślę, może dasz zaprosić się na kawę? W końcu muszę się jakoś odwdzięczyć

- Chętnie. Tylko gdzie i kiedy?

- Może jutro o 14.00 tam za rogiem ?

- Dobrze. Do zobaczenia.

- Cześć. I jeszcze raz dziękuje.

Odprowadzałam go przez chwilę wzrokiem. A potem wróciłam do książki.

Następnego dnia wchodząc do kawiarni poczułam aromat kawy. Wnętrze było przytulne i z chęcią chciało się tutaj zostać dłużej. Po chwili zobaczyłam Harrego.

- Obawiałem się, że nie przyjdziesz.

- Dlaczego miałam bym zmienić zdanie?

- No wiesz. Jakiś obcy chłopak zaprasza cię na kawę.

- No cóż doszłam do wniosku, że wśród ludzi jestem bezpieczna i nie muszę się bać.

- A co jeśli jestem jakimś porywaczem?

- Nie wydaje mi się. Wydajesz się bardzo miły.

- Naprawdę ?

Rozmawialiśmy tak już dobra godzinę, gdy Harry zapytał:

- Czym się interesujesz?

- Sportem.

- A czym konkretnie?

- Lubię grać w siatkówkę i badmintona.

- Hmm ciekawe . Nie chce się chwalić, ale jestem dość dobry w obydwóch sportach.

- No to może chcesz się zmierzyć?

- Oczywiście. Jestem gotowy o każdej porze. Może dzisiaj wieczorem ?

- Czemu nie. Gdzie mam przyjechać?

- Ja przyjadę po ciebie. Z tego co mówiłaś nie jesteś tu zbyt długo, więc mogłabyś się zgubić.

Podałam mu mój adres i numer telefonu.  I zaczęłam ubierać kurtkę. Harry zapłacił za kawę. Na pożegnanie dał mi całusa w policzek. Przeszedł mnie lekki dreszczyk, ale udawałam, że wszystko jest w porządku . Wróciłam do domu i zaczęłam myśleć w co się ubrać. Praktycznie nie miałam nic sportowego. A gotowa powinnam być za dwie godziny. Od razy poszłam do najbliższego sklepu odzieżowego. Kupiłam leginsy i sportową bluzkę. Znalazłam też bardzo wygodne adidasy, które w dodatku były ładne. W pośpiechu zjadłam kanapkę i wsadziłam ciuchy do torby. Zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Gotowa?

- Oczywiście. Przygotuj się na przegraną.

- Nie bądź tego taka pewna. Jak mówiłem jestem dobry w badmintona.

- Tak obiło mi się o uszy. Ale nadal uważam, że wygram.

- Skoro tak twierdzisz. Zobaczymy na Sali.

Na hale sportową jechaliśmy godzinę. Poszliśmy się przebrać i zaczęliśmy grać.

Nie zdawałam sobie sprawy, że może być tak dobry. Ale spokojnie, ja również pokazałam na co mnie stać. Po dwóch godzinach gry zrobiliśmy czas na przerwę. Wyciągnęłam butelkę wody, którą wcześniej spakowałam i napiłam się. Harry zrobił to samo.

- Nie blefowałeś. Musze to przyznać, jesteś dobry.

- Nie przesadzajmy. Myślałem, że wygram z łatwością. Ale się pomyliłem. Grałaś w jakimś klubie?

- Tak rok trenowałam, ale potem miałam kontuzję i skończyłam ćwiczyć.

- To wszystko tłumaczy. Od razu widać, że wiesz czego chcesz. Nie poddajesz się.

- Nie ma takiej opcji. Gram do końca.

Rozmawialiśmy tak chwilę, gdy nagle Harry zapytał.

- Dlaczego przyjechałaś do Londynu?

- Chciałam trochę odpocząć  od rodziny , usamodzielnić  się, przeżyć coś nowego.

- Hmm, a co z chłopakiem? Nie tęskni?

- Dlaczego zakładasz, że mam chłopaka?

- Masz ciekawą osobowość i jesteś śliczna. Sądziłem, że ktoś taki jak ty nie jest sam.

- Dziękuję. - poczułam, że się rumienie. No wiesz miałam chłopaka. Byłam z nim ponad rok. Ale on mnie zdradził . Więc nic mnie w Polsce nie trzyma.

- Wydaję mi się, że to jest główny powód twojego przyjazdu tutaj.

- Tak chyba masz rację. Ale nie rozmawiajmy o tym. Nie powinnam ci tego mówić. Nawet dobrze się nie znamy.

- Nic nie szkodzi. Rozumiem. Musiałaś cierpieć.

- Tak.. Nie było łatwo..

Uśmiechnął się lekko i popatrzył mi w oczy. Były takie piękne, a jego uśmiech – po prostu bark słów. Zauważyłam, że drgnął i powoli przysuwał się w moją stronę. Spanikowałam. Nie chciałam się sparzyć. Wciąż pamiętałam ból, który czułam po zerwaniu z Marcinem. Nie byłam jeszcze gotowa.

Szybko wyciągnęłam butelkę z wodą i go nią oblałam. Zaczęłam się z niego śmiać. Chciałam po prostu przerwać tą sytuacje. Harry wyciągnął swoją butelkę i zaczął mnie gonić. Szybko zaczęłam uciekać, ale mnie dogonił i oblał. Wyrzucił butelkę i chwycił mnie w pasie. Śmiejąc się próbowałam się wyrwać. Ale trzymał mnie zbyt mocno. 

- Dobrze. Poddaje się. Możesz mnie puścić. – powiedziałam po cichu.

- Słucham ? – powiedział, śmiejąc się w przy tym.

- Poddaje się..

Odwróciłam się do niego twarzą. Nadal trzymał mnie w pasie. Spojrzałam mu w oczy. Były piwno -zielone . Nie mogłam odwrócić od nich wzroku. Na jego twarzy nadal igrał uśmiech zwycięstwa. Lecz po chwili jego wyraz twarzy się zmienił, a uśmiech zastąpiła powaga.  Przysunął twarz do mojej, ale ja się odsunęłam. Harry chyba wyczuł, że coś nie tak. Dlatego ustąpił.

 Nie mogłam tego zrobić, to zbyt wcześnie – pomyślałam.

- Przepraszam – powiedział.

- Nic się nie stało  - uśmiechnęłam się słabo. Powinniśmy się już zbierać .

- Tak masz rację, zrobiło się dość późno.

W samochodzie panowała napięta atmosfera. Było mi głupio, ale przecież nie mogę robić niczego wbrew sobie. Wysiadając dałam mu buziaka w policzek. Znowu przeszedł mnie ten sam dreszcz. Wchodząc do domu rzuciłam wszystko na łóżko i poszłam do łazienki zrobić sobie gorącą kąpiel. Nie wiem jak to wyjaśnić, ale w jego towarzystwie czułam się tak swobodnie.  Jego uśmiech działał na mnie kojąco. Jego bliskość powodowały, że czułam się bezpiecznie. Jednak po tym co zrobił mi Marcin , boję się zaufać jakiemukolwiek chłopakowi. Nawet takiemu jak Harry.  Gdy wyszłam z wanny dostałam sms.

- ‘ Przepraszam za dzisiaj mam nadzieję, że się nie gniewasz ‘

 - ‘ Nie, wszystko w porządku ;) ‘

- ‘ Cieszę się. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Dobranoc ‘

Wyłączyłam telefon i poszłam spać. Następnego dnia postanowiłam zwiedzić trochę Londyn. Dlatego kupiłam przewodnik i ruszyłam w miasto. Wstąpiłam jeszcze kupić sobie coś do picia, gdy spotkałam Harrego.

-  Cześć. A ty co tutaj robisz ? – zapytał.

- Muszę kupić coś do picia. Postanowiłam dzisiaj zwiedzić miasto.

- Może mógłbym cię oprowadzić. Wiem o wiele więcej niż ten przewodnik.  – uśmiechnął się.

- Czemu nie. W dwójkę zawsze raźniej.

Na początku wybraliśmy się autobusem w stronę ‘ Big Bena’ . W rzeczywistości wydaję się o wiele większy . Harry opowiedział mi związaną z nim historię i wybraliśmy się dalej. Zwiedziliśmy Pałac Buckingham i obserwatorium astronomiczne w Greenwich.  Bawiłam się po prostu super. Harry cały czas mnie rozśmieszał i opowiadał ciekawe historie. Nawet się nie spostrzegłam, gdy zrobiło się ciemno. Ostatnią rzeczą, na którą mieliśmy iść było London Eye.

- No to teraz największa atrakcja. Idziemy .

- Jesteś pewien, że to jest bezpieczne?

- Tak jestem pewien. No chodź.

Trochę się bałam. Ale postanowiłam pokonać swój lęk wysokości. Usiedliśmy wygodnie w wagonikach ,a koło ruszyło. Kurczowo chwyciłam się ramienia Harrego.

- Masz lęk wysokości ?

- Hmm, tak jakby. – uśmiechnęłam się słabo.

- Nie bój się. Jestem przy tobie.

Gdy wypowiedział te słowa poczułam przypływ ciepła. Widok o tej porze dnia był niesamowity. Mogłam zobaczyć całe miasto. Wszędzie były zapalone lampy, a most Tower Bridge od razu przykuł moją uwagę.

- Pójdziemy tam jeszcze dzisiaj ?

- A chcesz?

- Tak bardzo. W nocy wygląda tak pięknie.

- Masz rację, nie możemy tego przegapić .

Popatrzył na mnie chwilkę i odwrócił głowę.  Dopiero, gdy koło się zatrzymało puściłam jego ramię.

Kupiliśmy sobie lody i skierowaliśmy się w stronę Tower Bridge. Przez całą drogę praktycznie milczeliśmy, ale czułam się w jego towarzystwie bardzo dobrze i nie przeszkadzało mi to.

Gdy doszliśmy do mostu, zobaczyłam ten niepowtarzalny widok. Nie mogłam opanować zachwytu. Wiatr lekko powiewał, a my staliśmy blisko siebie.

- Jak tutaj pięknie.  To najpiękniejsze miejsce, w którym byłam.

Harry uśmiechnął się do mnie lekko.

- Dlaczego się uśmiechasz?

- Ja też uważam , że to miejsce jest wyjątkowe.

Spojrzałam na niego kątem oka. Jego wzrok padał gdzieś na oświetlone miasto. Był przez chwilę nieobecny, gdy nagle odwrócił się w moją stronę. Staliśmy tak naprzeciw siebie, patrząc sobie w oczy. Był taki przystojny.. Wszystko było w nim idealne.  Potrafił poprawić mi humor, rozumieliśmy się bez słów. – pomyślałam.  Po chwili zbliżył się do mnie. Chwycił mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Dzieliły nas milimetry. Czułam jego oddech i zapach. W jego ramionach czułam się tak bezpiecznie i dobrze jak nigdy.

- Muszę ci coś powiedzieć.  – zaczął. Gdy po raz pierwszy cię zobaczyłam czułem, że jesteś jedyna w swoim rodzaju. Wydawałaś się taka bezbronna i zagubiona. Czułem, że potrzebujesz czyjejś pomocy. A ja chciałem ci pomóc. Codziennie o tobie myślałem i nie mogłem uwierzyć, że poznałem kogoś tak wspaniałego.

- Harry ja…

Nie zdążyłam już nic powiedzieć. Nasze usta się spotkały. W brzuchu poczułam motyle, a w głowie wirowało mi tysiąc myśli. Nawet nie zdałam sobie sprawy jak bardzo tego pragnęłam. Ciepło jego ciała i bliskość aż parzyły. W jego objęciach mogłabym trwać cały dzień. Pocałunek przerodził się w namiętny, co jeszcze bardziej podbuzowało moje  emocje. Jego usta, dotyk były nie do opisania.Wszystkie moje wątpliwości zniknęły.  Nareszcie czułam, że jestem z właściwą osobą we właściwym miejscu. Po kwadransie oderwaliśmy się od siebie. Nasze oddechy były płytkie i przyspieszone. Harry nadal trzymał mnie w pasie, a ja chciałam , żeby ta chwila trwała wiecznie.

- Dziękuje ci. – wyszeptałam.

- Za co?

- Za to, że jesteś. W twoim towarzystwie czuję się bezpiecznie. Rozumiesz mnie jak nikt inny i potrafisz rozśmieszyć w każdej chwili. Jestem taka szczęśliwa, że cię spotkałam.

- Nie to ja jestem szczęściarzem, bo mogłem poznać taką dziewczynę jak ty.

Po tych słowach pocałował mnie w czoło i przytulił.

/Ew.